Adembenemend

Terwijl hij op donorlongen wacht schrijft z'n vader een dagboek. Maar er is niet veel tijd meer......

 

Friso is zevenentwintig en heeft Cystic Fibrosis, beter bekend als taaislijmziekte. Het is de meest voorkomende erfelijke ziekte met een dodelijke afloop. Bij Friso was het al drie dagen na z’n geboorte duidelijk dat deze ziekte zijn korte leven zou gaan bepalen. Zijn ouders, en later ook hijzelf, hebben echter de duidelijke keuze gemaakt om dan ook maar alles uit dat leven te halen wat mogelijk is. In tegenstelling tot veel andere kinderen met CF is hij dus nauwelijks extra beschermd opgevoed. Zo is hij bijvoorbeeld met alle schoolreisjes mee geweest, is hij op z’n veertiende in z’n eentje naar Canada gereisd, en heeft hij als muzikant bijna tien jaar lang opgetreden in rokerige kroegen. En hij is na zo’n optreden ook wel eens thuis gekomen met een biertje te veel op. Hij heeft vriendinnetjes gehad waarmee hij ook voor kortere of langere tijd lief, leed én het bed deelde en hij heeft zelfs jarenlang een betaalde baan gehad. Kortom: tot nu toe heeft hij alles uit het leven gehaald wat erin zat, en geloof me, dat was een hoop! Maar na een jaar van afnemende gezondheid slaat op 13 januari 2008 het noodlot toe in de vorm van een massale en levensbedreigende longbloeding. Hij is op dat moment alleen thuis in zijn eigen woning. In de zeven minuten bewustzijn die hem vanaf dat moment dan nog gegund zijn, zet hij de voordeur open en belt hij de 112-alarmdienst. Vier woorden kan hij nog slechts uitbrengen tegen de telefoniste van de meldkamer. Dan gaat voor hem het licht uit. Het laatste wat hij zich kan herinneren, vóórdat het ambulancepersoneel hem bewusteloos en badend in het bloed op de vloer in zijn woonkamer aantreft, is de stem van de telefoniste die zegt: “Hallo meneer, bent u daar nog? Hallo, hallo……….” Dit is het verhaal van wat er zich daarna heeft afgespeeld. Een dagboek van de feiten, de hoop, de blijdschap én het verdriet van een kleine maar hechte familie in hun gevecht om hun zorgenkindje nog een tijdje bij zich te mogen houden. En de lange weg die de hele familie daarvoor heeft moeten gaan.